ديه كوتاه شدن نفس

ابن شهرآشوب گويد: مردى در نزد حضرت أمير المؤمنين عليه السّلام ادّعا كرد كه بر سينه او چنان زده‏اند، كه نَفَس‏هاى او كوتاه شده است. حضرت گفتند: نفس دَر مَنْخَرِ راست است؛ و ساعتى در منخر چپ است؛ أمّا چون سپيده صبح بدمد، در منخر راست قرار مى‏گيرد تا آفتاب طلوع كند؛ بنابراين شخص مُدّعى را از أذان صبح تا طلوع آفتاب مى‏نشانند؛ و تعداد نَفَس‏هاى وى را شمارش مى‏كنند.

سپس در روز دوّم يكى از هم سنّ‏هاى او را نيز در اين وقت از طلوع فجر صادق تا طلوع آفتاب مى‏نشانند؛ و نَفَس‏هاى او را شمارش مى‏كنند؛ آنگاه به مقدار نقصانى كه شخص آسيب ديده از نَفَس‏هاى او كم شده است، نسبت به مقدار نَفَس‏هاى شخص صحيح بايد به او ديه بدهند.

شيخ مُفيد در «إرشاد» آورده است كه: مردى به حضور أمير المؤمنين عليه السّلام آمد و گفت: در پيش روى من خرما بود؛ زن من با شتاب آمده، و مبادرت كرد، و يكدانه از آن خرماها را قاپيد، و در دهان خود نهاد.

من قسم خوردم كه او نبايد اين خرما را بخورد و نبايد از دهان خود بيرون افكند. من چه كنم تا از عهده قسم بيرون آيم؟ (زيرا زن من همينطور خرما را در دهان خود نگهداشته است.)

حضرت گفتند: نِصْفَش را بخورد، و نصفش را بيرون افكند؛ در اينصورت از عهده قسم خودت بيرون آمده‏اى.