چرا استاد سير و سلوك و اخلاق لازم است؟

از ديد گاه سيد الطائفتين حضرت علامه حسيني طهراني قدس الله نفسه المباركة

خداوند پيامبران را براى هدايت بشر فرستاده است، كه آنان با بشر تماس گيرند و راه خير و سعادت را بنمايانند، با بشر تكلّم كنند و با سيره و سنّت و منهاج خود آئين خداپرستى و راه ترقى و كمال را نشان دهند؛ وگرنه چه نيازى به پيامبران بود؟ خداوند زنده و موجود على الاطلاق پيوسته دانا و خبير و بصير و عليم بود؛ و مردم بدون وساطت پيغمبران از او، راه تكامل را مى يافتند؛ و از راه اتصال به باطن رفع مشكلات و موانع مى نمودند؛ و از سعادت و شقاوت مى پرسيدند. و خداوند عليم و خبير هم آنان را دلالت ميكرد؛ و هيچ شكى نيست كه علم خدا و احاطه او بيشتراز امامان است؛ زيرا علم خدا ذاتى است؛ و علم و احاطه أئمه از ناحيه خداست؛ و عرضى است و تبعى است. چطور خداوند با علم ذاتى و احاطه اصلى خود، مردم را در راه هدايت بواسطه اتّصال باطنى رها ننمود؛ و پيامبران و وسائط فرستاد، كه با بشر تماس گيرند؛ ولى پس از ارتحال پيامبران و امامان مردم را رها ساخت؛ تا خود با نيروى باطن از ارواح آنان استمداد كنند؟

اين محال و غلط است.