ورود کاربران

انتظار حوزه علميّه از مربيّان و گردانندگان آن


انتظار حوزه علميّه از مربيّان و گردانندگان آن چيست؟

انتظار حوزه از فارغ التّحصيلان و مجتهدان و مربّيان و گردانندگان آن چيست؟ رويّه و منهاج و سطح علمى و عملى آنان چطور باشد تا بتوانند از عهده اين مسؤوليّتِ عظيم برآيند؟!

جواب اين سؤال خيلى مشكل نيست! بلكه آسان است. زيرا انتظار مردم از سبزى فروش آنست كه: سبزى گنديده و آلوده نياورد، سبزى خوب بياورد. انتظار مردم از شهربانى آنست كه: پاسبانان متديّن و خوشكار و خوش فهم را بر اموال و أعراض مردم بگمارد؛ و همچنين ...

انتظار مردم از حوزه‏اى كه به نام روحانيّت و معنويّت و پاسدارى از جان و مال و ناموس و آبروى مردم، و از دين و دنياى آنهاست، در كشورى كه همه مسلمانند و از مكتب تشيّع اشراب ميگردند،

آنست كه: از خود بيرون دهد طلّاب پاكيزه و شايسته‏اى را كه مظهر قرآن و نشانگر روح رسول الله باشند، وسيمايشان محلّ تابش انوار ائمّه هُدى باشد. و در اين زمان غيبت كه دست قاطبه مردم از ولىّ معصوم و امام زمان كوتاه است بتوانند در حدود خود بر آن منهاج عمل نموده و به مردم ارائه دهند. بتوانند معارف حقّه حقيقيّه الهيّه را براى مردم بازگو كنند، و مربّى اخلاقى و عملى آنها در راه هدف و وصول به قلّه توحيد و اعلى رتبه ذروه كمال شخصيّت انسان بوده باشند؛ بتوانند دين و دنياى مردم را اداره كنند؛ و نه تنها از جهت ظاهر، بلكه از نقطه نظر ولايت باطنيّه نيز دستگير و راهنماى مردم باشند.

مردمى باشند كه بتوانند علمى را كه رسول الله فرمود: ءَايَةٌ مُحْكَمَةٌ أَوْ فَرِيضَةٌ عَادِلَةٌ أَوْ سُنَّةٌ قَآئِمَةٌ بطور اكمل خودشان فراگيرند، و در مرتبه دوّم با گسترش شعاع وجودى خود، سطح عظيمى از مردم تابع و پيرو را به دنبال خويش كشيده، و همه منصورانه و مظفّرانه با سعادت تامّه و عافيت كامله بدون غلّ و غشّ و گرفتگى چهره، خندان و شاداب به سوى بهشت رهسپار شوند؛ هم دنيايشان آباد و هم آخرتشان.

مردمى باشند امين و مأمون، و از خود گذشته و بخدا پيوسته و در حرم عزّ و وقار آرميده، بلند نظر و بلند همّت، شكور، صبور، قانع، متواضع، شجاع، با ظرفيّت؛ كه مدارج علمى از فقه و اصول و حكمت و فلسفه و تفسير و حديث و تاريخ و غيرها را طىّ كرده، و در معارج عملى و عرفان الهى در دست استاد موحّدِ رسيده واصل كامل، مدّتها در سير بوده، و ساليان درازى را در دامان وى پرورش يافته باشند. و جامع بين حكمت نظرى و عرفان عملى، و در فقه خبير و بصير، و به سيره رسول الله و منهاج پيشوايان دينى داراى اطّلاع تامّ، و به قرآن مجيد كتاب الهى وارد، و از شأن نزول و تفسير آيات كاملًا با خبر بوده، و خودشان نيز قرآن و يا بيشترِ از آن را حفظ داشته باشند.

آيا كسى كه خود را رهبر دين به سوى خدا ميداند، ميتواند خودمعرفت به خداى را نداشته باشد و بگويد: معرفت همان معرفت اجمالى است كه خداوند يكى است و بس؛ همان معرفتى را كه پيره زنان دارند؟!

امام ما: حضرت صادق عليه السّلام اينطور نميگويد.

حوزه هاى علميّه براى تربيت فقيه عارف بالله است‏

در «وافى» از «كافى» از محمّد بن سالم بن أبى سَلِمَة، از أحمد بن رَيّان، از پدرش، از جميل بن دُرّاج، از أبو عبد الله حضرت صادق عليه السّلام وارد است كه:

قَالَ: لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِى فَضْلِ مَعْرِفَةِ اللَهِ تَعَالَى مَا مَدُّوا أَعْيُنَهُمْ إلَى مَا مُتِّعَ بِهِ الاعْدَآءُ مِنْ زَهْرَةِ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ نَعِيمِهَا وَ كَانَتْ دُنْيَاهُمْ أَقَلَّ عِنْدَهُمْ مِمَّا يَطَونَهُ بِأَرْجُلِهِمْ وَ لَنُعِّمُوا بِمَعْرِفَةِ اللَهِ تَعَالَى وَ تَلَذَّذُوا بِهَا تَلَذُّذَ مَنْ لَمْ يَزَلْ فِى رَوْضَاتِ الْجِنَانِ مَعَ أَوْلِيَآءِ اللَهِ.

إنَّ مَعْرِفَةَ اللَهِ أُنْسٌ مِنْ كُلِّ وَحْشَةٍ، وَ صَاحِبٌ مِنْ كُلِّ وَحْدَةٍ، وَ نُورٌ مِنْ كُلِّ ظُلْمَةٍ، وَ قُوَّةٌ مِنْ كُلِّ ضَعْفٍ، وَ شِفَآءٌ مِنْ كُلِّ سُقْمٍ.

ثُمَّ قَالَ: قَدْ كَانَ قَبْلَكُمْ قَوْمٌ يُقْتَلُونَ وَ يُحْرَقُونَ وَ يُنْشَرُونَ بِالْمَنَاشِيرِ وَ تَضِيقُ عَلَيْهِمُ الارْضُ بِرُحْبِهَا فَمَا يَرُدُّهُمْ عَمَّا هُمْ عَلَيْهِ شَىْ‏ءٌ مِمَّا هُمْ فِيهِ مِنْ غَيْرِ تِرَةٍ وَتَرُوا مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِمْ، وَ لَا أَذًى مِمَّا نَقَمُوا مِنْهُمْ إلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ.

فَسَلُوا رَبَّكُمْ دَرَجَاتِهِمْ! وَ اصْبِرُوا عَلَى نَوَآئِبِ دَهْرِكُمْ تُدْرِكُوا سَعْيَهُمْ!

«فرمود: اگر مردم ميدانستند كه چه فضيلتى در معرفت خداوند تعالى حائـز ميگردند، چشمان خود را به آنچه دشمنان از آن متمتّع هستند، از بهجت و نضارت و ترى و تازگى حيات دنيا و نعمتهايش نميدوختند، و دنياى ايشان‏در نزد اينان از آنچه را كه در زير پاهاى خود لگد ميكنند كمتر بود، و تحقيقاً در نعمت معرفت خدا متنعّم بودند، و چنان در مسرّت و لذّت معرفتش متلذّذ بودند كه گوئى پيوسته و بطور جاودان در باغهاى بهشتى با اولياى خدا در لذّت بسر ميبرند.

معرفت خدا انيسى است كه نميگذارد هيچ وحشتى به انسان برسد، و رفيقى است كه هيچ تنهائى با او اثرى ندارد، و نورى است كه با او هيچ تاريكى و ظلمتى جمع نميشود، و قدرتى است كه هيچ ناتوانى با او مجتمع نميگردد، و شفائى است كه با وى هيچ مرضى تاب مقاومت نمى‏آورد.

و پس از اين فرمود: پيش از شما طوائفى بودند كه كشته ميشدند و آتش زده ميشدند و با ارّه استخوانهايشان بريده ميشد، و دنياى بدين وسعت و فراخى بر ايشان تنگ ميشد؛ و با اينحال هيچ عاملى نميتوانست ايشان را از آنچه با آنها از معرفت خدا بود، برگرداند و منصرف كند؛ بدون آنكه كسانى كه با اينها اين اعمال را انجام ميدادند نسبت به آنها حِقْدى داشته باشند و نه خونى از آنها ريخته باشند، و نه اذيّتى از ناحيه ايشان به آنها رسيده باشد تا در اثر تلافى و انتقام، دست به چنين مجازاتى گشوده باشند.

هيچ جرم و گناهى نداشتند مگر آنكه به خداوند عزيز و حميد ايمان آورده بودند.

بنابراين، شما از خدايتان بخواهيد تا درجات و مقاماتشان را به شما عنايت كند! و بر مصائب و مشكلات روزگارتان صبر كنيد و شكيبا باشيد تا به سعى و همّت و جديّت آنها برسيد!»

در اينجا مى‏بينيم امام عليه السّلام چگونه همّت و استوارى عرفاى بالله را بيان ميكند! و چه قسم شاگردان خود را به استقامت و پافشارى براى نگهداشتن عَلَم ايمان و معرفت خداوندى دعوت مينمايد!

اينها بودند كه پيوسته بطور متناوب در هر زمانى آمدند و با طلوع و تابش انوار حقّ و صفاتش در دلشان، نگهدار دين و شريعت و حافظ قرآن مبين بودند.

خلق را چون آب دان صاف و زلال اندر او تابان صفاتِ ذو الجلال

علمشان و عدلشان و لطفشان چون ستاره چرخ در آب روان

قرنها بگذشت و اين قرن نويست ماه آن ماهست و آب آن آب نيست

عدل آن عدلست و فضل آن فضل هم ليك مستبدل شد آن قرن و امَم

قرنها بر قرنها رفت اى همام وين معانى برقرار و بر دوام

آب مُبْدَل شد در اين جو چند بار عكس آن خورشيد دائم برقرار

جهان مرآت حسن شاهد ماست فَشاهِدْ وَجْهَهُ فى كُلِّ مِرْءَات‏

 

به نقل از کتاب گرانسنگ نور ملكوت قرآن، ج‏2، ص: 312 تا ص 316

تالیف حضرت علامه آیة الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی قدس الله نفسه الزکیه

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید