ورود کاربران

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا

در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

جمله به ماه عاشق و ماه اسیر عشق تو

ناله کنان ز درد تو لابه کنان که ای خدا

سجده کنند مهر و مه پیش رخ چو آتشت

چونکه کند جمال تو با مه و مهر ماجرا

آمده دوش مه که تا سجده برد به پیش تو

غیرت عاشقان تو نعره زنان که رو میا

خوش بخرام بر زمین تا شکفند جانها

تا که ملک فرو کند سر ز دریچه سما

چونکه شوی ز روی تو برق جهنده هر دلی

دست به چشم بر نهد  از پی حفظ دیده ها

هر چه بیافت باغ دل از طرب و شکفتگی

از دی این فراق شد حاصل او همه هبا

زرد شدست باغ جان از غم هجر چون خزان

کی برسد بهار تو تا بنماییش نما

بر سر کوی تو دلم زار نزار خفت دی

کرد خیال تو گذر دید بدان صفت ورا

گفت چگونه ای از عارضه گران بگو

کز تنکی زدیده ها رفت تن تو در خفا

دیوان شمس تبریزی 

ای یوسف خوش نام ما خوش می روی بر بام ما

ای یوسف خوش نام ما خوش می روی بر بام ما

ای در شکسته جام ما ای بر دریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی بر عود ما نظاره کن بر دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

پا وا مکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می دهم چه جای دل

وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

     دیوان شمس تبریزی

 

 

 

نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد

نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد

نفس باد صبا مشك  فشان خواهد  شد                عالم پـیـر   دگر باره  جوان  خـواهـد  شد

ارغوان جام عقيقى به سمن خواهد داد                چشم نرگس به شقايق نگران خواهد شد

اين تطاول كه كشيد از غم هجران بلبل                  تا  سرا پرده   گل  نعـره‏ زنان  خــواهد   شد

گر ز مسجد به خرابات شدم ، خرده مگير               مجلس وعظ  درازست  و  زمان  خواهد شد

اى  دل  ار  عشـرت  امروز  به  فردا  فكــنى             مايه  نقد  بقا  را  كه  ضمان  خواهد   شد ؟

ماه شعبان منه از دست قدح كاين خورشيد            از  نظر  تا  شب  عيـد  رمضـان  خواهد  شد

گل عزيز  است  غنيمت  شمريدش  صحبت            كه  به  باغ  آمد  ازين راه و  از آن خواهد شد

مطربا مجلس انس است ، غزل خوان سرود            چند گوئى كه چنين رفت و چنان خواهد شد

« حافظ »  از  بهر  تو آمد  سوى اقليم  وجود            قدمى  نه به  وداعش  كه  روان  خواهد شد

آمدي؛ آن هنگام كه ....

آمدي؛ آن هنگام كه عباسيان، در انديشه‌اي عبث غوطه مي‌خوردند و زنجيرهايي را براي بريدن نفس، در خيال خود مي‌بافتند. ناگهان درهاي آسمان، به روي زمين گشوده شد و مژده رسيدنت، همچون زلال چشمه‌اي، در خانه‌اي محقر فوران كرد. تو از شكوه يقين آمده‌اي تا در تاريك‌ترين شب‌هاي تاريخ، تيرگي غبار اندوه را از قلب‌هاي مومنان بزدايي. سامرا، آغوش گشود تا قدم‌هاي تو را بوسه بزند. واحيرتا! كه در هر گوشه آسمان آل زهرا، صيادي به كمين نشسته است تا كبوتري از شما را اسير كند؛ اما معجزه عشق، فراگيرتر از آن است كه روياي پر گشودن در هواي شما را از آسمان نگاهمان بگيرد.