ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا

در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

جمله به ماه عاشق و ماه اسیر عشق تو

ناله کنان ز درد تو لابه کنان که ای خدا

سجده کنند مهر و مه پیش رخ چو آتشت

چونکه کند جمال تو با مه و مهر ماجرا

آمده دوش مه که تا سجده برد به پیش تو

غیرت عاشقان تو نعره زنان که رو میا

خوش بخرام بر زمین تا شکفند جانها

تا که ملک فرو کند سر ز دریچه سما

چونکه شوی ز روی تو برق جهنده هر دلی

دست به چشم بر نهد از پی حفظ دیده ها

هر چه بیافت باغ دل از طرب و شکفتگی

از دی این فراق شد حاصل او همه هبا

زرد شدست باغ جان از غم هجر چون خزان

کی برسد بهار تو تا بنماییش نما

بر سر کوی تو دلم زار نزار خفت دی

کرد خیال تو گذر دید بدان صفت ورا

گفت چگونه ای از عارضه گران بگو

کز تنکی زدیده ها رفت تن تو در خفا

دیوان شمس تبریزی