1-مرگ خالدبن ولید 

در روز آخر ربیع الثانی خالد بن ولید بن مغیره مخزومی به اسفل السافلین جهنم شتافت (1) . او 20 سال یعد از بعثت پیامبر در اواخر زندگانی آن حضرت ، به همراه عمروعاص به ظاهر اسلام را قبول کرد . ابوبکر او را حاکم شام کرد ، و عمر او را عزل کرد . پس از مدتی در شهر حمص مرد و در همانجا مدفون شد . (2) 

خالد و عمروعاص از کسانی بودند که در لیلة المبیت قصد کشتن پیامبر خدا را داشتند (3) 

در مواردی پیامبر از کارهای خالد بیزاری می جستند . او بدون اجازه پیامبر بنی جذیمه را به قتل رساند و عده ای را اسیر کرد ، آنها قبل از کشته شدن تصریح می کردند که ما مسلمانیم و نماز می خوانیم و رسول خدا را تصدیق می کنیم و مساجد بنا کرده ایم و اذان در آن می گوییم ...

1-خلع معاویة بن یزید خود را از خلافت 

هنگامی که یزید بن معاویه در 14 ربیع الثانی سال 64 ه به درکات جهیم شتافت ، فرزندش معاویة به جای وی نشست . او پس از چهل روز در 25 ربیع الثانی بر فراز منبر رفت و خطبه خواند و اعمال پدران خود را یاد کرد و از افعال ایشان تبری جست و گریه شدیدی نمود ، و آنگاه خود را از خلافت خلع نمود . 

مروان بن حکم از پای منبر برخاست و گفت : الحال که طالب خلافت نیستی پس امر خلافت را به سویی بیفکن . معاویة بن یزید گفت : من حلاوت خلافت را نچشیدم ، چگونه راضی شوم که اوزار آن را بچشم . به هر صورت در خانه نشست و مشغول گریه شد و 25 یا 30 یا 40 روز بعد از این واقعه فوت کرد و به قولی او را مسموم کردند . . پس از او خلافت اولاد ابوسفیان تمام شد و به مروان و آل او منتقل شد . (1) 

وفات معتضد بالله احمد بن طلحة بن متوکل عباسی 

در این شب (سنه 298 ه) معتضد بالله احمد بن طلحة بن متوکل خلیفه شانزدهم عباسی وفات کرد و معتضد را ((سفاح ثانی)) می گفتند (1) . به جهت آن که تجدید کرد دولت بنی عباس را ، پس از آن که کهنه و ضعیف شده بود . چه از زمان متوکل پیوسته سلطنت ایشان در ضعف بود تا ایام او .

و او مردی سفاک و خونریز بوده ، ولکن با علویّین آل ابوطالب مهربان بود و سببش آن بوده که در ایامی که در حبس پدرش بود ، حضرت امیرالمومنین علیه السلام را در خواب دیده بود که به وی فرموده بود : ای احمد ! امر سلطنت بر تو مستقر خواهد شد ، چون به سلطنت رسیدی ، متعرض اولاد من مشو ، معتضد هم به این مطلب عهد کرده بود ، لهذا در ایام خلافت خود به عهد خود پایبند بوده و متعرض اولاد آن حضرت نمی شد و بر ایشان انعام می کرد و ظاهرا فرمایش امیرالمومنین علیه السلام در اخبار غیبه خود در آنجا که بنی عباس را نام می برد تا آنکه می فرماید : سادِسَ عَشَرَهُم اَقضاهُم للذِّمَمِ و اَوصَلُهُم للرَّحُم (2) که اشاره به همین مطلب است .

منابع : 1- الثقات : ج2ص333 . وقایع الایام :ص299

2- بحارالانوار : ج41ص321 . مناقب آل ابی طالب : ج2ص110 . مستدرک سفینة البحار : ج4ص33 . وقایع الایام :ص299