بعد از آن که عبدالمطلّب جدّ رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله از دنيا رفت ونگه داري آن حضرت به عمويش ابوطالب واگذار گرديد.
پس از چند روزي، حضرت به چشم درد مبتلا شد و پزشکان از درمان آن ناتوان گشتند، ناراحتي تمام وجود عمويش را فرا گرفته بود، عدّه اي پيشنهاد دادند تا حضرت را نزد راهب نصراني به نام حبيب برده تا با دعاي او درد چشم حضرت بر طرف گردد.

مرحوم شيخ صدوق و ديگر بزرگان آورده اند:
چون عبداللّه فرزند عبدالمطّلب به حدّ بلوغ رسيد، پدرش يکي از زنان شريف به نام آمنه بنت وهب را براي همسري او انتخاب کرد.

آمنه گويد: چون مدّتي از ازدواج من با عبداللّه سپري شد و نطفه فرزندم منعقد گرديد، هر مقداري که از دوران حمل مي گذشت، نه تنها هيچگونه احساس سنگيني و ناراحتي نمي کردم؛ بلکه شادابي وراحتي غير قابل وصفي را در خود احساس مي کردم.

امام موسي کاظم صلوات اللّه عليه حکايت فرمايد:

چون ابراهيم فرزند حضرت رسول صلّي اللّه عليه و آله در سنين هيجده ماهگي در گذشت، سه سُنّت و سيره براي مسلمان ها تحقّق يافت:
هنگامي که ابراهيم قبض روح شد؛ خورشيد، گرفتگي پيدا کرد و کُسوف شد، مردم گفتند: کسوفِ خورشيد به جهت مرگ ابراهيم پسر رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله مي باشد.
حضرت رسول با شنيدن چنين سخني بالاي منبر رفت و پس از حمد و ثناي الهي، فرمود: گرفتگي خورشيد و ماه، دو نشانه از آيات الهي هستند که به دستور خداوند متعال واقع مي شوند و ارتباطي با مرگ يا حيات کسي ندارند؛ پس هر زماني که چنين علامت و حادثه اي رخ دهد نماز آيات بخوانيد.
و چون از منبر فرود آمد، با جمعيّت نماز کسوف به جا آوردند، بعد از آن خطاب به حضرت امير المؤ منين عليّ عليه السلام، کرد و فرمود: فرزندم ابراهيم را غسل ده و کفن کن تا آماده دفن او گرديم.

مردي حضور رسول گرامي اسلام صلّي اللّه عليه و آله، آمد وچون متوجّه شد که پيراهن حضرت کهنه و پاره مي باشد، مبلغ دوازده درهم به آن حضرت داد.