ولادت ملکوتي حضرت زهرا و نخستين سخن او

هنگامي که حضرت خديجه عليهاالسلام با پيامبر صلي اللَّه عليه و آله ازدواج کرد، زنان مکه اعتصاب عمومي کردند، که از خديجه عليهاالسلام دوري کنند، و به او اعتنا نکنند، آن بانوي مقاوم، از سرزنش سرزنش گران نهراسيد و به حمايت خود از پيامبر صلي اللَّه عليه و آله و اسلام ادامه داد، هنگامي که ولادت حضرت زهرا عليهاالسلام نزديک شد، طبيعي است که بانوان در چنين وقتي نياز به کمک بانوان ديگر دارند، خديجه عليهاالسلام از زنان قريش و بني‏هاشم، کمک خواست، ولي آنها بر اثر کينه و عداوتي که با اسلام و خديجه عليهاالسلام داشتند، پيام دادند که هرگز ما تو را ياري نخواهيم کرد.

خديجه عليهاالسلام غمگين شد، ناگاه در همين لحظه چهار بانوي بلند قامت و گندمگون که شبيه زنان بني‏هاشم بودند به محضر خديجه عليهاالسلام آمدند، خديجه عليهاالسلام از ديدن آنها وحشتزده شد، يکي از آنها گفت: «غمگين نباش، ما از جانب خدا به سوي تو آمده‏ايم، ما خواهران تو هستيم، من «ساره» (همسر ابراهيم خليل) هستم، و اين «آسيه» است، آن ديگر مريم عليهاالسلام است، چهارمي کلثوم خواهر موسي عليه‏السلام است، خداوند ما را براي کمک به تو فرستاده است».

يکي از آنها در جانب راست خديجه عليهاالسلام نشست، و ديگري در جانب چپ او و سومي در پيش روي او و چهارمي پشت سر او نشستند و در اين هنگام فاطمه زهرا عليهاالسلام چشم به جهان گشود، در حالي که به طور کامل پاک و منزه بود...

نخستين سخني که حضرت زهرا عليهاالسلام در همان روز ولادت به زبان آورد اين بود:

«گواهي مي‏دهم که معبودي جز خداي يکتا و بي‏همتا نيست، و پدرم رسول خدا است، و شوهرم سرور اوصياء است، و فرزندانم سرور نوه‏هاي پيامبرند».

فاطمه عليهاالسلام در رشد و نمو، بي‏نظير بود، به طوري که روايت شده: «اندازه‏ي رشد يک روز او برابر اندازه رشد يک ماه ساير کودکان بود»

نگاهي بر زندگي حضرت فاطمه / ص 22 و 23

زلزله بزرگ در لحظه ولادت فاطمه

حضرت علي عليه السلام فرمود:

در شب تولد نور پاک فاطمه، زلزله عظيمي در مکه اتفاق افتاد که سنگهاي بزرگي از کوه ابوقيس جدا شد و بر زمينهاي پس و بلند مي غلطيدند. آن قدر اين زلزله ادامه داشت که ابوطالب بر بالاي بلندي رفت و به خداوند عرض ‍ کرد: الهي و سدي اساءلک بالحمدية المحمودية و العلوية العالية و بالفاطيمة البيضاء الا تفضلت علي اهل التهامة بالرحمة و الرافه. اي خدا و آقاي من. به مقام حمد شده محمدي و مقام بلند علوي و مقام ودرخشان فاطمي از او در خواست مي کنم که بر اهل مکه بوسيله رحمت و مهربانيت تفضل و احسان نمايي. به اين ترتيب ابوطالب در پيشگاه خداوند به ساحت مقدس پيامبر عليه السلام و علي و فاطمه عليها السلام توسل جست و از برکت نام ايشان همان لحظه زمين مکه آرام شد.

پس از آن مرم آن کلمات را حفظ کرده و در شرايد و بلاها مي خواند ولي جهت آن را نمي دانستند

رياحين جلد 1 ص 58  / الگوي رفتاري حضرت زهرا

ماجراي ولادت حضرت زهرا و دفع يك اشكال

فاطمه زهرا (س) به سال پنجم بعثت در روز بيستم جمادي الثاني، در حالي که 45 سال از ولادت پيامبر اسلام (ص) گذشت، در مکّه ديده به جهان گشود، چنانکه اين مطلب از امام صادق و امام باقر (ع) نقل شده است خديجه (س) مادر حضرت زهرا (س) است، پيامبر (ص) وقتي که (در يکي از معراجهاي خود) به آسمان عروج کرد، از مويه‏ها و از خرماي تازه و سيب بهشتي خورد، خداوند آن غذاهاي بهشتي را در صلب پيامبر (ص) به آبي مبدّل کرد، هنگامي که آن حضرت از معراج به سوي زمين بازگشت، با خديجه (س) هم‏بستر شد، و به اين ترتيب نور فاطمه (س) در رحم خديجه (س) قرار گرفت، روي اين اساس فاطمه «حوراء انسيّه» است يعني در عين اينکه انسان روي زمين است، از حوريان بهشتي است.

و بر همين اساس، هر وقت پيامبر (ص) مشتاق بوي بهشت مي‏شد، از وجود عزيز فاطمه (س) بوي بهشت و بوي درخت طوبي را استشمام مي‏نمود، و به همين خاطر بسيار فاطمه (س) را مي‏بوسيد، گرچه بعضي از همسران پيامبر (ص) بر اثر ناآگاهي به مقام ارجمند حضرت زهرا (س) اين کار را ناپسند مي‏شمردند.

ممکن است در اينجا سؤال شود که معراج پيامبر (ص) شش ماه قبل از هجرت انجام گرفت و به قول بعضي از سال دوّم بعثت انجام شد، در صورتي که حضرت زهرا (س) در سال پنجم بعثت متولد شد، و اين موضوع با مطلب فوق (همبستر شدن پيامبر (ص) با خديجه بدون فاطمه، پس از معراج) چگونه سازگار است؟

پاسخ اينکه: معراج پيامبر (ص) منحصر به يکبار نبود، تا اين اشکال پيش آيد، بلکه از امام صادق (ع) روايت شده که رسول خدا (ص) صد و بيست بار به معراج رفت، و در همه‏ي معراجها، خداوند پيامبر (ص) را به ولايت و امامت علي (ع) و امامان بعد از او، بيش از فرائض و دستورات واجب، سفارش کرد.

و در کتاب بحارالانوار نقل شده، علّامه‏ي مجلسي ماجراي سرآغاز ولادت حضرت زهرا (س) را چنين نقل مي‏کند:

روزي پيامبر (ص) در سرزمين اَبْطَحْ (بين مکّه و مني) نشسته بود، اميرمؤمنان علي (ع) و عباس و حمزه و عمّار ياسر و منذر بن ضحضاح و ابوبکر و عمر در محضرش بودند، ناگهان جبرئيل به صورت اصلي خود که بسيار بزرگ بود و بالهايش مشرق و مغرب را فراگرفته بود، به حضور پيامبر (ص) آمد و صدا زد:

«اي محمّد! خداوند بزرگ بر تو سلام رساند و امر فرمود که چهل روز از خديجه (س) کناره‏گيري کني!».

اين مأموريّت براي پيامبر (ص) سخت و گران آمد، چرا که پيامبر (ص)، خديجه (س) را دوست داشت و بسيار به او علاقمند بود (ولي دستور خدا بر همه چيز مقدّم است و بايد آن را انجام داد) از آن پس پيامبر (ص) چهل روز دور از خديجه، روزها را روزه گرفت و شبها را به عبادت به سر برد، تا آنکه روزهاي آخر فرارسيد، پيامبر (ص) عمّار ياسر را نزد خديجه (س) فرستاد و اين پيام را به خديجه (س) داد:

«اي خديجه! مبادا گمان کني که کناره‏گيري من از تو به خاطر بي‏محبتي و بي‏اعتنائي است، بلکه پروردگارم چنين دستوري فرمود، تا امر خود را اجرا کند، جز خير و سعادت، گمان ديگر نکن، خداوند متعال هر روز چندين بار به خاطر تو به فرشتگان بزرگش، مباهات مي‏کند بنابراين وقتي شب تاريک شد، در را ببند و در بستر خود استراحت کن، آگاه باش که من در خانه‏ي فاطمه بنت اسد هستم».

خديجه (س) روزي چند بار از دوري رسول خدا (ص) غمگين مي‏شد، وقتي که چهل روز به پايان رسيد، جبرئيل نزد پيامبر (ص) آمد و عرض کرد: «خداوند بر تو سلام مي‏رساند و مي‏فرمايد: براي دريافت و هديه‏اش آماده باش».

پيامبر (ص) از جبرئيل پرسيد: تحفه و هديه خداوند چيست؟

جبرئيل، اظهار بي‏اطلاعي کرد.

در اين هنگام ميکائيل (فرشته‏ي مقرّب ديگر خدا) از آسمان فرود آمد، طبقي را که با پارچه‏ي سُنْدُسْ يا اِسْتَبْرَق بهشتي پوشيده بود، نزد رسول خدا (ص) نهاد.

جبرئيل نزديک آمد و به رسول خدا (ص) عرض کرد: «خداوند مي‏فرمايد: که بايد امشب از اين غذا افطار کني».

حضرت علي (ع) مي‏فرمايد: (پيامبر در خانه‏ي ما بود) هر شب هنگام افطار به من امر مي‏فرمود که در خانه را باز بگذارم تا هر کسي مايل است وارد خانه شود (و در غذاي پيامبر، بهره‏مند گردد)، ولي آن شب مرا در کنار در خانه نشانيد و فرمود: «اي پسر ابوطالب! اين طعامي است که براي غير من حرام است».

من در کنار در خانه نشستم و رسول خدا (ص) تنها وارد خانه شد و چون سرپوش را از روي طبق برداشت، يک خوشه خرما و يک خوشه انگور در آن ديد، از آنها ميل فرمود تا سير شد و آب هم آشاميد سپس دست خود را براي شستن دراز کرد، جبرئيل آب بر دست مبارکش ريخت، و ميکائيل شستشو داد، و اسرافيل با دستمالي دست آن حضرت را خشک کرد، سپس باقيمانده‏ي غذا با ظرف آن به سوي آسمان بالا رفت، آنگاه پيامبر (ص) براي اداي نماز (نافله) برخاست.

جبرئيل نزد آن حضرت آمد و گفت: اکنون نماز بر تو حرام است تا به خانه نزد خديجه (س) بروي و با او همبستر شوي، زيرا خداوند با خود عهد کرده که در اين شب از صُلْب تو، فرزنداني پاک بيافريند.

در اين هنگام پيامبر (ص) پس از چهل روز کناره‏گيري، برخاست و به سوي خديجه (س) رهسپار شد.

رنج ها و فرياد هاي فاطمه/ ص 15 تا 17