ورود کاربران

کمک دهنده هاي نوراني

آخرين سفير و رسول الهي، حضرت محمّد بن عبداللّه صلّي اللّه عليه و آله، در آخرين روزهاي عمر پر برکت خود، خليفه اش اميرالمؤ منين عليّ بن ابي طالب عليه السلام را کنار بستر خويش خواند و پس از توصيه هائي پيرامون مسائل مهمّ در امور مختلف، فرمود: يا عليّ! تنها کسي که مرا غسل مي دهد تو هستي.

حضرت عليّ بن ابي طالب عليه السلام اظهار داشت: فدايت گردم! آيا من به تنهائي توان غسل دادن جسد مطهّر شما را دارم؟

کاش جانم قَرینِ جانت بود(شعر)

ای خیالت بهشت راز آلود                              کاش جانم قَرینِ جانت بود
چون تو در حُسنِ خلق لُطفِ نظر                    در جهان کس ندید و کس نشنود
دور باد از حضور شیرینت                               گوش نامحرمان و چشم حسود
صحن دل از تو گشته آبادان                           بامِ دل گشته از تو مِهر اندود!
چشم امیدشان به رحمتِ توست                  هرچه، در هر کجا بُود، موجود
شب معراج از تلألوی تو                                نور باران شد آسمان کبود
از لبت مثل نور، مرغ دعا                               بال در باغ آسمان، بگشود
از جمالِ خدای عزّ وَ جل                               شعله زد در دل آتشی بی دود
پل زدی با کلام شیرینت                              در جهان بین ساجد و مسجود
سروسان، چون دَر ایستی به نماز                فارغ از خیال بود و بَود
سایه سنگ و صخره، خار و درخت                با تو در ذکر و در قیام و قعود
کاش افتد به قَلبِ خَشِیَتِ ما                        نور پاک تو در رکوع و سجود
کاش یک لحظه در نظر آیی                         وقت دیدار، لحظه موعود
ای عزیزی که احمدت خواندند                      ای مقامت به نزد حق محمود
در حریم خدا، تویی مَحرم                            ز آفرینش تو بوده ای مقصود
یاورت می شود فرشته وحی                      دوست می داردت، خدای ودود
صورتت مثل سیرتت، نیکو                           بعثتت، چون ولادتت مسعود
آن درودی که از خداوند است                       بر تو باد آن درود، نامعدود
ای عزیزی که دوست داشتنت                     هست ما را ز ژرفنای وجود
لطف تو آفتاب هستی بخش                       شامل خلق، بی ثغور و حدود
خواست هرکس تو را، بهشتی شد             هر که در سایه تو بود آسود
بر تو و آل تو که نیکانند                              ای محمّد، درود باد، درود

اي آﻓﺘﺎب دو ﺳﺮا ﯾﺎ رﺳﻮل الله(شعر)

اي آﻓﺘﺎب دو ﺳﺮا ﯾﺎ رﺳﻮل الله

اي آﻓﺘﺎب دو ﺳﺮا ﯾﺎ رﺳﻮل الله                    ﺑﯿﺮونﺷﻮ از ﻏﺎر ﺣﺮا ﯾﺎ رﺳﻮل الله

از اﺑﺮ ﺗﯿـﺮﮔﯽدر آ   ﯾـﺎ رﺳﻮل الله                   ﺗﻨﻬـﺎيﺗﻨﻬﺎﯾﯽﭼﺮا ﯾﺎ رﺳﻮل الله

**اﻗﺮأ ﯾﺎ رﺳـﻮل الله اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله**

ﺗـﻮﺷـﻬﺮﯾــﺎر ﻋـﺎﻟﻤـﯽﯾـﺎ رﺳﻮل الله               ﺑﺮ زﺧﻢﺟﺎنﻫـﺎ ﻣﺮﻫﻤﯽﯾـﺎ رﺳﻮل الله

ﻫﻢ اوﻟﯽ ﻫﻢﺧـﺎﺗﻤـﯽﯾـﺎ رﺳﻮل الله                   پیغمبر  ﻣﮑﺮ می  ﯾــﺎ  رﺳﻮل  الله

** اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله**

ﺗﻮﺟـﺎنﺟـﺎنﻋـﺎﻟﻤـﯽﺟـﺎﻧﻔﺰاﯾﯽﮐﻦ               ﺗـﻮ  رﻫﺒـﺮ ﻣﻠـﮏ  دﻟﯽ دلرﺑﺎﯾﯽ ﮐﻦ

ﮔﻢﮔﺸـﺘﮕﺎن را ﺗﺎ اﺑ ﺪرﻫﻨﻤﺎﯾﯽﮐﻦ              روﺷـﻨﮕـﺮي ﺑــﺎﺟﻠﻮه يﮐﺒﺮﯾﺎﯾﯽ ﮐﻦ

**اﻗﺮأ ﯾﺎ رﺳـﻮل الله اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله**

ﺗـﻮ ﻣـﺎﻫـﯽوﺟـﺎ در دل اﻧﺠﻤـﻦداري              ﺗﻮﺷـﺮحﺻـﺪر ازﺧـﺎﻟﻖذواﻟـﻤﻨﻦداري

ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻋﺠـﺎز ﻣﺴـﯿﺢدرﺳـﺨﻦداري          ﻣﺜـﻞ اﻣﯿﺮاﻟﻤـﺆﻣﻨﯿﻦﺑﺖﺷـﮑـﻦداري

**اﻗﺮأ ﯾﺎ رﺳـﻮل الله اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله**

ﺗﻮ  ﺗﺎ  ﻗﯿﺎﻣﺖ رﻫﺒﺮي ﯾﺎ اﺑﺎاﻟﺰﻫﺮا                           ﺗﻮ  آﺧﺮﯾﻦ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮي  ﯾﺎ  اﺑﺎاﻟﺰﻫﺮا

از اﻧﺒﯿـﺎ ﺑﺎﻻﺗــﺮيﯾــﺎ اﺑﺎاﻟﺰﻫﺮا                            ﺟﺴﻢ  نبوت را سری  یا رسول الله

**اﻗﺮأ ﯾﺎ رﺳـﻮل الله اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله**

ﺧـﻠﻖ ﺧـﻮﺷﺖ  ﻣـروّج مکتب  دین است             ﺗﻠﺨﯽ ﺑﺮاي ﺣﻔـﻆ دﯾﻦ ﺑﺮ ﺗﻮﺷـﯿﺮﯾﻦاﺳﺖ

در ﻣﮑﺘﺐ ﻋـﺪﻟﺖ ﯾﮑﯽﺷﺎه و ﻣﺴـﮑﯿﻦاﺳﺖ        ﺳـﻨﮓ و ﮔِﻞ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﺗﻮ ﺣﮑﻢ ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ

**اﻗﺮأ ﯾﺎ رﺳـﻮل الله اﻗﺮأ ﯾـﺎ رﺳﻮل الله**

خدا دنبال هم اسم خودش مي گشت!!!!!

خدا دنبال هم اسم خودش مي گشت!!!!!
 
شيخ سليمان قندوزى از كتاب «مودة القربى» از عباس بن عبد المطلب روايت كرده است كه، فاطمه بنت اسد ميل داشت اسم اين فرزند را اسد بنام پدر خودش بگذارد، و حضرت ابو طالب بدين اسم راضى نبود و بفاطمه گفت: بيا با هم در شب تاريكى از كوه ابو قيس بالا رويم و خداوند آفريننده جهان را بخوانيم، شايد خودش ما را از اسم اين فرزند آگاهى دهد.
چون شب فرا رسيد هر دو از منزل خارج شده و از كوه ابو قيس بالا رفتند و هر دو خدا را خواندند و ابو طالب اين ابيات را انشاء كرد
         : يَا رَبِّ يَا ذَا الغَسَقِ الدُّجِىِّ             وَ الفَلَقِ المُبتَلَجِ المُضِىِ‏
             بَيِّن لَنَا عَن امرِكَ المَقضِىَّ             بِمَا نُسَمِّى ذلِكَ الصَّبِىِ‏
اى پروردگار من! اى صاحب اين شب تار! واى صاحب صبح روشن! از امر خود كه در قضاى تو گذشته است ما را واقف گردان كه نام اين پسر را چه بگذاريم؟
در اين حال صداى خِش خِشى بالاى سر آنها در آسمان پيدا شد، ابو طالب سر خود را بلند كرد، ديد لوحى سبز فام است مثل زبرجد، و در او چهار سطر نوشته، با دو دست او را گرفته و او را محكم بسينه خود چسبانيد در روى آن نوشته بود
                 
         خُصِّصتُما بِالوَلَدِ الزَّكِىِّ             وَ الطّاهِرِ المِنتَجَبِ الرَّضِىِ‏
             وَ إسمُهُ مِن قَاهِرٍ عَلِىٍّ             عَلِىٌ اشتُقَّ مِنَ العَلِىّ‏
من شما دو نفر را اختصاص دادم بيك فرزند پاكيزه و طاهر و اختيار شده و پسنديده و اسم او را از مقام رفيع و با عظمت على گذاردم، كه مشتق از اسم خودم على است، ابو طالب بسيار مسرور شد و سجده نمود و ده شتر عقيقه كرد، و اين لوح را در خانه كعبه آويزان نمود، و بنى هاشم باو فخر مى‏نمودند تا در زمان هشام بن عبد الملك كه حجاج با ابن زبير نبرد كرد غائب شد.

امام شناسى    ج‏1    58    كيفيت ولادت أمير المؤمنين در كعبه .....  ص : 55