غير اين حالت چيزى از او نديده‏ام (عبادت امام کاظم)

غير اين حالت چيزى از او نديده‏ام (عبادت امام کاظم علیه السلام)

روايت كرده شيخ صدوق از عبد اللّه قزوينى كه گفت: روزى بر فصل بن ربيع داخل شدم، بر بام خانه خود نشسته بود چون نظرش بر من افتاد مرا طلبيد، چون نزديك رفتم گفت: از اين روزنه نظر كن در آن خانه چه مى‏بينى؟
گفتم: جامه‏اى مى‏بينيم كه بر زمين افتاده است، گفت: نيك نظر كن، چون تأمّل كردم. گفتم: مردى مى‏نمايد كه به سجده رفته باشد. گفت: مى‏شناسى او را؟

گفتم: نه، گفت: اين مولاى تو است. گفتم: مولاى من كيست؟ گفت: تجاهل مى‏كنى نزد من؟ گفتم: نه، من مولايى براى خود گمان ندارم.

گفت: اين موسى بن جعفر عليه السّلام است، من در شب و روز تفقّد احوال او مى‏نمايم و او را نمى‏يابم مگر بر اين حالتى كه مى‏بينى، چون نماز بامداد را ادا مى‏كند تا طلوع آفتاب مشغول تعقيب است، پس به سجده مى‏رود و پيوسته در سجده مى‏باشد تا زوال شمس و كسى را موكّل كرده است كه چون زوال شمس شود او را خبر كند، چون زوال شمس مى‏شود برمى‏خيزد و بى آن كه وضويى تجديد كند مشغول نماز مى‏شود، پس مى‏دانم كه به خواب نرفته بوده است در سجود خود و چون نماز ظهر و عصر را با نوافل ادا مى‏كند باز به سجده مى‏رود و در سجده مى‏باشد تا غروب آفتاب و چون شام مى‏شود به نماز برمى‏خيزد و بى‏آن كه حدثى كند يا وضويى تجديد نمايد مشغول نماز مى‏گردد و پيوسته مشغول نماز و تعقيب مى‏باشد تا وقت نماز خفتن داخل مى‏شود، نماز خفتن را ادا مى‏كند، و چون از تعقيب نماز خفتن فارغ مى‏شود افطار مى‏نمايد بر بريانى كه برايش مى‏آورند، پس تجديد وضوء مى‏نمايد و بعد از آن سجده به جا مى‏آورد. و چون سر از سجده برمى‏دارد اندك زمانى بر بالين خواب استراحت مى‏نمايد پس برمى‏خيزد و تجديد وضوء مى‏نمايد و پيوسته مشغول عبادت و نماز و دعا و تضرّع مى‏باشد تا صبح و چون صبح طالع شد مشغول نماز صبح مى‏گردد. و تا او را به نزد من آورده‏اند عادت او چنين است و به‏ غير اين حالت چيزى از او نديده‏ام.

چون اين سخن را از او شنيدم گفتم: از خدا بترس و اراده بدى نسبت به او مكن كه باعث زوال نعمت تو گردد، زيرا كه هيچ كس بد نسبت به ايشان نكرده است مگر آن كه به زودى در دنيا به جزاى خود رسيده است.
فضل گفت كه: مكرّر به نزد من فرستاده‏اند كه او را شهيد كنم و من قبول نكردم و اعلام كردم ايشان را كه اين كار از من نمى‏آيد و اگر مرا بكشند نخواهم كرد آنچه از من توقّع دارند.

منتهى الآمال، شيخ عباس قمى ،ج‏3،ص:1471 -1472